5 ciekawostek o norkach

Spośród wszystkich zwierząt futerkowych to właśnie norki amerykańskie są najczęściej spotykane na fermach w Polsce. Co o nich tak naprawdę wiemy, oprócz miejsca pochodzenia, które wskazuje nam sama nazwa gatunkowa?
Ze względu na cenne futro norka amerykańska jest hodowana na całym świecie, także w Polsce. Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych zakłada, że nie jest to gatunek zagrożony wymarciem, uznawany za łowny przez cały rok. Futro z norki amerykańskiej (zwanej również wizonem amerykańskim) należy do najcenniejszych w branży. Właśnie dlatego w tak szybkim tempie zwierzę z Ameryki Północnej, którą można uznać za ojczyznę tego gatunku, zaczęło być hodowane w Ameryce Południowej, a następnie w krajach europejskich.

1. Norki hodowlane są większe od norek dziko żyjących.

Norki amerykańskie nie osiągają takich samych rozmiarów żyjąc dziko i na fermach. Ciało norki na wolności ma zwykle długość od 30 do 43cm, a masa ciała mieści się w przedziale 0,7 – 1,3kg. Hodowlana odmiana wizona amerykańskiego osiąga o 30% większe rozmiary. Priorytetem jest ilość futra pozyskana od pojedynczego zwierzęcia. Właśnie dlatego zarówno w przypadku norek, jak i lisów hodowlanych, na fermach spotykamy zwierzęta w rozmiarach znacznie przekraczających te, w jakich występują one w naturze.

Fot. Grzegorz Muniak

Norka amerykańska to “futrzasty komandos”

To niepozorne z wyglądu zwierzątko, nazwane przez Joannę Bagniewską, absolwentkę Uniwersytety Oksfordzkiego i wykładowczynię na Uniwersytecie w Reading, „futrzastym komandosem,” jest w stanie przystosować się do niemal każdych warunków. „Potrafi polować na lądzie jak lis, wspina się na drzewa jak kot, a pływa niemal tak dobrze jak wydra.” – pisze Bagniewska. Żywi się różnymi zwierzętami, właściwie wszystkim na co trafi: rybami, ssakami, ptakami, płazami, siejąc tym samym spustoszenie w lokalnych ekosystemach.

Norka jest gatunkiem inwazyjnym.

Za pojawienie się norki amerykańskiej na wolności winę ponoszą w znacznej mierze hodowcy. Większość z nich nie dba o wystarczające zabezpieczenie terenu, m.in. nie przestrzegając wprowadzonego w 2017 roku obowiązku podwójnego opłotowania ferm. (Zobacz nasz raport: Stan zabezpieczeń ferm norek w Polsce) Norki, które doskonale się wspinają i są w stanie pokonywać wysokie przeszkody, po ucieczce z ferm odżywiają się między innymi dziko żyjącymi ptakami. Wiele ferm znajduje się w sąsiedztwie parków narodowych, gdzie wizony amerykańskie polują na ptaki w okresie lęgowym i inne chronione gatunki, stanowiąc zagrożenie dla ekosystemu.

Norki potrafią nurkować.

Pomimo tego, że norki gorzej widzą pod wodą, tam również zdobywają pożywienie. Zanim zanurkują, norki wypatrują pożywienie znad powierzchni wody. Te świetnie pływające zwierzęta potrafią zejść na głębokość nawet 6 metrów wytrzymując pod wodą aż 1-2 minut.

Norki hodowlane żyją w okropnych warunkach.

Fermy, na których żyją norki hodowlane, mają mało wspólnego z zielonym wybiegiem. W warunkach hodowlanych zwierzęta te nie mają również dostępu do wody i innych wygód umożliwiających im realizację naturalnych potrzeb gatunkowych. Norki, prowadzące w naturze samotniczy tryb życia, na fermach przetrzymywane są w niewielkich klatkach. Towarzystwo innych zwierząt i życie w niewoli wywołują u nich silny stres prowadzący często do aktów kanibalizmu. Ma to miejsce zwłaszcza w okresie rozrodczym, czyli wczesną wiosną.

Czytaj więcej: Jak norki zostają kanibalami – śledztwa na fińskich fermach futrzarskich

Pomóż norkom hodowanym na futro i poprzyj zakaz hodowli zwierząt na futra w całej Europie