Wokół myślistwa narosło wiele mitów, w większości chętnie podtrzymywanych przez samych myśliwych. A jakie są fakty? Oto kilka informacji o polowaniach, które warto znać.
1. Myśliwi rozregulowują przyrodę
Równowagę w przyrodzie – zwłaszcza wśród ssaków kopytnych – zapewniają drapieżniki, choroby i brak pokarmu. Dokarmianie zwierząt zimą zwiększa ich liczebność zwierząt i tę równowagę zaburza – w końcu w interesie myśliwych jest, żeby było jak najwięcej zwierząt do zabijania. Nie bez powodu sami myśliwi nazywają swój proceder gospodarką łowiecką. W jej wyniku w naszych lasach i na polach znajdują się tony karmy, a do ekosystemów wypuszcza się mnóstwo bażantów i innych gatunków zwierząt. W dodatku z powodu nadmiernego zgryzania przez jelenie i sarny drzewa nie rosną tak, jak powinny, przez co lasy mają problem z naturalnym odradzaniem się.
2. Myśliwi przyczyniają się do wzrostu liczby dzików
Populacja dzików jest w naturze regulowana przez brak pokarmu i mróz w zimie. Dokarmianie dzików w miejscach nazywanych przez myśliwych nęciskami, karmiskami lub też poletkami zaporowymi przyśpiesza wzrost ich populacji. Zresztą sami myśliwi nie palą się do wybicia wszystkich dzików na terenach województwa podlaskiego, gdzie rolnicy domagają się odszkodowań i odstrzału z powodu niszczenia pól uprawnych, gdyż dziki to dla myśliwych podstawowa ofiara polowań. Ten okrutny los zwierzęta te zawdzięczają temu, że są bardzo płodne i szybko odbudowują swoją populację.
Dzików przybywa przez myśliwych (fot. sxc.hu)
3. Dziczyzna to mięso niepewnego pochodzenia
Mięso dzikich zwierząt może być mniej zdrowe niż to od zwierząt hodowlanych. Nikt nie sprawdza, kiedy sarny, dziki i jelenie jedzą rośliny uprawne z pól, a często robią to świeżo po opryskach pestycydami. Zimą zwierzęta jedzą karmę gnijącą tygodniami na nęciskach, co jest niedopuszczalne w hodowli ekologicznej. Problematyczne jest również odsprzedawanie dziczyzny przez myśliwych swoim znajomym, ponieważ zdarzają się w Polsce wypadki zakażenia ludzi włośnicą (ciężka choroba pasożytnicza) wskutek jedzenia nieprzebadanego mięsa dzików. Kolejnym zagrożeniem jest występujący w dziczyźnie ołów. Dziczyzna – choć często zachwalana jako mięso bardziej “naturalne” – ma bardzo niewiele wspólnego z mięsem z ekologicznej hodowli.
4. Zabijanie dzikich zwierząt niesie więcej cierpienia, niż myślisz
Sam akt zabijania jest niezwykle niehumanitarny, co więcej bardzo często zdarza się, że ranne zwierzę po pierwszym trafieniu ucieka. Część myśliwych posiada wytrenowane psy tropiące, jednak zanim myśliwi je dogonią, ranione zwierzę cierpi godzinami. Niektórzy z myśliwych nie mają psów, przez co części ranionych zwierząt po prostu nie udaje się znaleźć. Wiele z nich do końca życia biega z odłamkami pocisków w ciele. W czasie polowań zdarza się też, że psy rozszarpują wciąż żywe zwierzęta.
5. Polowania na zwierzęta (szczególnie ptaki) są jak loteria
Wiele z gatunków zabijanych przez myśliwych ciężko odróżnić od gatunków chronionych; w szczególności dotyczy to kaczek, których nawet wytrawni ornitolodzy nie potrafią rozróżnić w locie. Ptaki trafione śrutem bardzo często chowają się w gęstych trzcinach lub nurkują i nie udaje się ich znaleźć. Ptaki wędrowne ze skrzydłami połamanymi w wyniku trafienia śrutem są niezdolne do lotu i nie odlecą na swoje zimowiska do ciepłych krajów, a z powodu zamarzania zbiorników wodnych zimą nie mają szans przeżyć do wiosny.
6. Myśliwi nie są “miłośnikami zwierząt”
Troska myśliwych o zwierzęta zazwyczaj ogranicza się do gatunków zabijanych dla trofeów lub mięsa oraz tych, które przez intensywne polowania w przeszłości są dziś zagrożone wyginięciem (jak np. głuszec i cietrzew, będące obecnie pod ścisłą ochroną). Zresztą za tę troskę zwierzęta płacą własnym życiem. Nigdy nie słyszałem, aby myśliwi dbali o wilki, lisy czy kruki.
7. Myśliwi niszczą przyrodę
Nie od dziś wiadomo, że myśliwi odpowiadają za większość toksycznego ołowiu, który trafia do naszego środowiska (szacuje się, że może to być nawet 600 ton ołowiu rocznie). Na terenach, gdzie występują ptaki wodne, połykają one śrut w celu ułatwienia trawienia, myląc go z małymi kamyczkami. Ołów odkłada się w ich ciałach, które potem zjadają drapieżniki oraz sami myśliwi. Również ołów z kul, którymi zabija się ssaki, zostaje w ich ciałach, a potem trafia na stoły. Co więcej w wielu miejscach w Polsce myśliwi zabijają zwierzęta tuż przy granicy parków narodowych, gdy te tylko wychylą głowę poza obszar chroniony, tak jak zaobserwowano to w Magurskim Parku Narodowym, Puszczy Białowieskiej i Parku Narodowym Ujście Warty.
Jakub Szczeniowski
20.04.2015
Więcej informacji o problemach wynikających z myślistwa, a szczególnie z polowania na dzikie ptaki, znajdziecie na stronie NiechZyja.pl. Zapraszamy do lektury i poparcia działań koalicji Niech Żyją!, której członkiem jest także nasze Stowarzyszenie.